Ik ben Inge Loman en ik werk als Adviseur Kwaliteit in het Ziekenhuis Tergooi. Het is een drukke baan en in combinatie met een gezin met twee kleine kinderen kom je al snel tijd te kort.

In de workshop ‘Hoe dan? Doe dan!’ werden we uitgedaagd om een groter doel (bedoeling) te formuleren, voor mij: ‘meer tijd voor mijn gezin’ en die vervolgens op te delen in kleine stapjes. Ik liep al een tijdje met het idee rond om hulp te vragen in bijvoorbeeld het huishouden. Maar dat voelde als een heel project (hoe dan?) en ik kwam er maar niet aan toe. Tot ik deze workshop van de Vrije Denkers volgde en we uitgenodigd werden om in twee minuten (Doe dan!) een allereerste, kleinste stapje in de richting te zetten van waar we graag naar toe wilden. In die twee minuten heb ik mij heb geregistreerd bij werksters.nl. Binnen een week nam iemand contact op, ze is langs gekomen en niet meer weggegaan.

Ik had gewoon nooit nagedacht over ‘kleine stapjes’. Meestal ben ik heel resultaatgericht en dat betekent dat ik vooral nadenk over hoe het er op het eind uit moet zien. Dat is vaak zo groot en overweldigend, dat ik het heel moeilijk vind om te beginnen. Maar tijdens de workshop lieten Arthur en Patrick zien dat je elk project, elke uitdaging kunt onderverdelen in stap 1, en daarna weer stap 1. 

De stap 1 die ik tijdens hun workshop gezet heb, heeft me heel veel tijd en ruimte opgeleverd. Het is zo heerlijk om niet meer na te hoeven denken over schoonmaken. Zo hebben we nu ook geregeld dat de boodschappen thuisbezorgd worden, wat ons nog meer tijd samen oplevert. Maar het is vooral de mentale ruimte die we daarmee gekregen hebben, waardoor nu zelfs een derde kindje op komst is. Dus we hebben die tijd goed besteed!

Het idee dat je een groot project, een grote vraag kunt opdelen in kleine stappen was voor mij echt een eyeopener. Het ligt heel erg voor de hand, ik had het me alleen nooit gerealiseerd. En door daarmee te experimenteren tijdens de workshop, merkte ik gelijk het effect van een stap 1.

De boodschap die ik heb meegekregen is dat sommige dingen zo groot lijken dat ze verlammen, maar dat het met één kleine eerste stap wél mogelijk is. Dat pas ik nu ook succesvol toe in mijn werk, waar we veel met projecten en ‘stippen op de horizon’ werken. De gezondheidzorg waar ik in werk een redelijk trage sector, terwijl de omgeving heel snel verandert. Dan kun je alleen bijblijven met kleine stapjes, want een heel plan is vaak al achterhaald op het moment dat je ‘m gemaakt hebt. Zo willen we bijvoorbeeld af van de enorme hoeveelheid registraties, maar je kan ze niet allemaal in één keer schrappen. Een hele tijd gebeurt er dan niets, totdat je je realiseert: ik kan ze één voor één doen. Het gaat niet om ‘alles’, het gaat om ‘nummer 1 ‘en daarna kijken welke volgende registratie aangepakt kan worden. 

Voordat ik kwaliteitsmedewerker werd, was ik verpleegkundige. Dan werk je met één patiënt op één moment, en kun je uit de hulp die je biedt heel veel voldoening halen. De staffunctie die ik nu heb, waarin ik verder van patiënten sta en waarin ik met projecten met meerdere indicatoren werk, geeft minder snel voldoening, omdat het vaak langer duurt. Maar met de kleine stappen, 1 voor 1, van de Vrije Denkers, haal ik veel gemakkelijker voldoening uit wat ik nu doe. Én heb ik nu dus ook meer tijd voor mijn gezin.