Ik denk dat het zeker vier jaar geleden is dat Arthur mij benaderde. We hadden elkaar leren kennen tijdens een netwerkdiner en samen gezellig gepraat. Ik had verteld dat ik bezig was om een eigen bedrijf als tekstschrijver op te zetten en hij belde een paar maanden later: of ik heb wilde helpen met het schrijven van een boek.
Dat leek me geweldig natuurlijk, en dus spraken we af, ook met Patrick erbij. En sjonge, wat heb ik veel geleerd van ze in die paar jaar. Het allerbelangrijkste? Leer los te laten. Ga er niet van uit dat je controle hebt over dingen doordat je ze plant, want alles loopt anders. Zij noemen het ‘na middernacht’ – de veranderingen gaan sneller dan de plannen bij kunnen houden. En dat bleek al gelijk: toen het schrijven van een boek niet echt lukte omdat ze te veel te vertellen hadden, dacht ik dat het over was. Maar nee, dit was gewoon een experiment: we hebben geëvalueerd en nemen nu weer een stap 1.
Blogs misschien? We maakten een afspraak dat we zouden beginnen, na enige tijd evalueren en daarna zouden zij bepalen hoeveel waarde ik had geleverd. Ik vond het echt spannend: als beginnend tekstschrijver wil ik liever weten hoeveel geld ik ga verdienen dan dat ik afwacht hoeveel waarde ik geleverd zou hebben. Maar het werkte echt heel goed en wekelijks belde ik één van hen op om te polsen of ze nog ideeën voor een blog houden. Dat was best bijzonder, begreep ik later, want hun stellige overtuiging is dat terugkerende vergaderingen zinloos zijn. Maar voor mij was het belangrijk om een beetje structuur aan te brengen in onze samenwerking.
Tijdens al die gesprekken heb ik veel geleerd van ze. Ze hebben ideeën die het leven mooier en vooral eenvoudiger maken. En stiekem pas ik ook best wel wat van die ideeën toe. Pensioenvrij leven bijvoorbeeld: ik werk precies genoeg om goed te kunnen leven en gebruik de tijd die ik over hou om dingen te doen waar ik blij van word. Tijd is voor mij belangrijker dan geld.
Het moeilijkst om toe te passen vond ik ‘na stap 1 komt stap 1’. Het principe is geniaal, maar botst nogal met mijn karakter: ik wil graag dingen zeker weten. En nu weet ik vrij zeker dat ik niets zeker weet, maar om dat nou als uitgangspunt te nemen… Toch hebben Arthur en Patrick mij steeds weer met kleine stapjes in de juiste richting geduwd, door steeds weer te evalueren en nieuwe manieren van samenwerken voor te stellen. En eerlijk is eerlijk, zo zijn er mooie dingen ontstaan.
Of ik het ook toepas in de rest van mijn leven? Ja, en het grappige is – dat heb ik pas achteraf gemerkt. Zo heb ik twee boeken gepubliceerd door te beginnen met schrijven, mensen vragen mee te lezen, aan te passen wat ik heb geschreven en op zoek te gaan naar een uitgever, in plaats van een stappenplan te maken waarbij ik voordat ik zou gaan schrijven al duidelijk had hoeveel boeken ik zou verkopen. Wat ik wel graag had gewild trouwens, want tja, ik hou er nog steeds van om dingen zeker te weten…
Recent heb ik weer moeten loslaten. Arthur en Patrick hebben voorgesteld dat ik niet langer wekelijks met hen bel, maar dat zij bellen wanneer zij inspiratie hebben. En ik kan bellen wanneer ik een idee heb. Dat betekent dus dat ik niet langer zeker weet wanneer ik een blog moet schrijven. En gek genoeg vind ik dat prima. De vrije Denkers hebben mij geleerd om los te laten.