Mijn naam is Ingrid Keestra. Enkele jaren terug, het was denk ik begin 2017, was ik werkloos geraakt en kwam ik in aanraking met De Broekriem (tegenwoordig JobOn). Dit is een organisatie voor wat oudere werkzoekenden met minimaal een hbo-opleiding, die evenementen en activiteiten organiseerden om de tijd zonder werk te vullen met zinnige bezigheden. Deze activiteiten werden georganiseerd door de mensen zelf, in de vorm van een functie als eventmanager. Dat betekende dat je 1x per maand iets organiseerde waar geïnteresseerden aan deel konden nemen. Je moest alles helemaal zelf regelen, dus het was erg goed voor je ervaring, je netwerk, noem maar op. Ik werd al snel zelf ook eventmanager en mocht daardoor ook naar een speciale bijeenkomst voor alle eventmanagers in Nederland, zo’n 75 man. Daar nam ik deel aan de workshop van de Vrije Denkers, en dat heeft heel veel invloed gehad.
Maar eerst iets anders: ik zorgde in die tijd voor mijn moeder die Alzheimer had. Dat deed ik al heel lang en hoewel het echt heel zwaar was, zag ik toch ook mooie dingen. Ik volgde trainingen over hoe ik contact kon maken met mijn moeder, ook al herkende ze mij niet meer, en hoe we samen toch nog mooie momenten konden beleven. Ik zocht online en in boeken naar positieve en bruikbare tips van mensen die hetzelfde meemaakten, maar kon alleen maar technische verhalen vinden, of ervaringen. Dus besloot ik te gaan bloggen, heel persoonlijk maar met de nadruk op het positieve. Daar kreeg ik hele fijne reacties op en toen besefte ik ook: ik kan mensen in dezelfde situatie als ik helpen met mijn ervaringen. Stiekem ontstond toen al het idee om hier een boek over te schrijven, maar ik werd tegengehouden door alle beren op de weg: hoe vind ik een uitgever, hoe breng ik mijn boek onder de aandacht, wat nou als niemand het wil lezen of als ze het een slecht boek vinden?
Totdat ik bij de Vrije Denkers hoorde over stap 1. Zij zeggen: na stap 1 komt stap 1. Dat betekent dat ik mij helemaal nog niet druk hoefde te maken over wat er ná mijn boek komt; ik kan al gewoon beginnen met schrijven. Dát is stap 1 voor mij. En daarna kon ik evalueren en eventueel aanpassen en toewerken naar de volgende stap 1. Ook hun uitleg van ‘na middernacht’ stond me aan: dat het helemaal geen zin heeft om een planning te maken, omdat het heden veel sneller verandert dan je de toekomst kan plannen. Dat was zo’n opluchting! Dus op de terugweg naar huis zat ik te wachten op mijn overstap op station Arnhem en ik besloot op dat moment: ik ga het gewoon doen!
Dat besluit heeft grote gevolgen gehad. Nu 3 jaar geleden is mijn boek ‘Mantelzorger der liefde’ verschenen en tijdens het schrijven van de laatste pagina’s vond ik ook weer een baan. Na publicatie kreeg ik heel veel vragen voor lezingen en workshops, en ook om een blog te schrijven voor Stichting Mantelzorgelijk. Die blog, dat is ook leuk om te vertellen, bestond uit elke maand een letter van het alfabet, uitgewerkt in een verhaal over mantelzorg. Ook hier staat het positieve centraal. Die blogs heb ik recent gebundeld en zo is mijn tweede boek verschenen: Het Mantelzorger Alfabet. Ik had het nooit kunnen denken dat het zo zou lopen. En dankzij de Vrije Denkers heb ik toch mooi die eerste stap gezet!