We zitten nu ruim twee maanden in de ‘intelligente lockdown’ als gevolg van de Corona-crisis. Enkele weken geleden kondigde het kabinet een versoepeling aan en afgelopen week kwamen daar nog verdere versoepelingen bij. Ondanks dat lees ik en bemerk ik ook veel woede en onbegrip, en laten veel mensen zich in alle felheid negatief uit over Rutte, het kabinet en het Corona-beleid.
Ik begrijp natuurlijk heel goed dat mensen de lockdown meer dan zat zijn, dat sommige regels zich maar lastig laten uitleggen en dat voor sommige mensen die geen Corona hebben en toch ernstig ziek zijn en geen plek in het ziekenhuis hebben kunnen vinden, hun werk kwijt zijn of anderszins hard geraakt zijn, zich bijzonder veel zorgen maken, maar voor mij blijven de maatregelen en de daaruit voortvloeiende regels toch grotendeels logisch en uitlegbaar. Bovendien geven ze ruimte genoeg voor mij/ons om ondanks de crisis zo goed mogelijk te leven en te bewegen. En hou me te goede, ook wij als ‘Vrije Denkers’ hebben afgelopen twee maanden geen inkomsten gehad en moeten noodgedwongen vanuit de beperkte reserves die we hebben het hoofd boven water zien te houden. Dat doet pijn en vraagt veel van ons. En ondanks dat houdt Rutte in mijn ogen met zijn maatregelen en de uitleg goed ervan goed rekening met de Nederlandse – eigenzinnige – cultuur.
En zelfs als achteraf zou blijken dat er betere maatregelen genomen hadden kunnen worden, zou ik alle genomen besluiten kunnen respecteren. Alles wat het kabinet nu beslist is op basis van de kennis die ze nu heeft. Nu ‘precies’ de juiste dingen doen is in mijn ogen minder belangrijk, zo niet onmogelijk, dan iets te doen waarvan je ‘nu denkt dat het werkt’. Het vraagt moed en lef om impopulaire maatregelen te moeten afkondigen. Maar liever dat dan een overheid die wegwuift, onlogisch en roekeloos handelt, of maar afwacht en niets doet tot ‘men zeker weet’ – want die ‘zekerheid’ zal immers naar alle waarschijnlijkheid uitblijven. Alles wat nu geleerd wordt geeft inzicht voor de toekomst.
Iedereen die nu zo fel protesteert, draagt m.i. bij aan onrust die het broodnodige gemeenschappelijke vertrouwen onnodig verschraalt. Natuurlijk moeten we kritisch zijn en blijven op het beleid, we hoeven niet klakkeloos van alles aan te nemen, maar veel mensen onderschatten de waarde van het in vertrouwen volgen van een door nood ingegeven beleid – voor de gezondheid, voor de economie en voor de toekomst. Ik kies ervoor om de waarde te zien van het in vertrouwen uitproberen van de stappen die het kabinet namens ons moet zetten omdat ik weet dat een alternatief van wantrouwen mij op grotere en blijvende achterstand zet. Vertrouwen brengt mij meer rust en meer vrijheid dan een strijd vanuit wantrouwen. Ik accepteer simpelweg dat met de vijftig procent van de beschikbare informatie er zonder twijfel verkeerde 100 procents beslissingen worden genomen en vertrouw op correcties die voortvloeien uit voortschrijdend inzicht.
En ik accepteer dat er mensen zijn die hier totaal anders over denken, maar zoals de titel zegt ‘Niets is moeilijker terug te vinden dan verloren vertrouwen’.
Bron illustratie: Pixabay
Het is niet alleen Rutte en het kabinet die verantwoordelijk zijn voor Corona-beleid. De vertaalslag naar de praktijk vindt plaats door heel veel organisaties: gemeenten, zorgkantoren, verpleeghuizen, en vele anderen. In mijn ervaring zit daar juist waar het knelt: want mooie woorden betekenen pas iets, als er uitvoering aan wordt gegeven. En als dat niet gebeurt in lijn met je eigen verwachtingen, dan gaat het heel erg schuren.
Het beleid dat het kabinet voert, vind ik passen bij ons land, compromissen sluiten. Maar voor mij had die polder-politiek nu even niet gehoeven, het had veel strenger gemogen. Ik heb een vast dienstverband, en dat is in deze tijd erg mooi, geen zorgen over inkomen nu of in de toekomst. Maar helaas heb ik de afgelopen bijna 3 maanden letterlijk elke werkdag aan den lijve moeten ondervinden dat veel mensen zich niet aan de maatregelen houden. Het was tenslotte een oproep, geen verplichting, om zoveel mogelijk thuis te blijven, afstand te houden, alleen (noodzakelijke) boodschappen te gaan doen enz. Als in Nederland iedereen verplicht was geweest thuis te blijven, zouden ik en mijn collega’s niet 9 uur per dag zijn bloot gesteld aan contact met mensen die het zo nauw niet namen met de regels. Ik voel me in de steek gelaten door het beleid, er werd geklapt voor de medewerkers in de zorg, maar er werd vergeten dat er andere branches van werk zijn, waar de medewerkers verplicht werden door te werken, maar dan zonder de bescherming die zorgpersoneel ter beschikking heeft. Tweederangs burgers zijn we blijkbaar, zo zei een collega. En dat vind ik triest.
Kijk en luister naar wat gerespecteerde wetenschappers (prof. Kees Hamelink, hoogleraar Pierre Capel, Brandbrief Nederlandse artsen enz.) over dit beleid te melden hebben en het respect voor deze regering en het RIVM zal als sneeuw voor de zon verdwijnen. De enige conclusie die logischerwijs te trekken is, is dat wij belazerd zijn en nog steeds worden.