Jarenlang heb ik mijn dochter laten geloven dat ze kon toveren. Als ze zei ‘Hocus pocus pilatus pas, ik wou dat de auto open was!’ dan opende de kofferbak van de auto zich op magische wijze. Die blik in haar ogen. Haar blijvende verbazing dat het elke keer weer lukt. De onvoorstelbare kracht van haar toverkunst. Onbetaalbaar. Ze vertelde er meermalen vol trots over aan haar vriendjes. En ook al zeiden zij vaker dan eens dat het helemaal niet kon, zij wist wel beter: zij kon namelijk écht toveren.
Toen gebeurde het onvermijdelijke. Op een middag tijdens het uitspreken van haar toverspreuk ontdekte ze dat ik op het knopje van de afstandsbediening van de auto drukte. Ik moest direct de sleutel bij haar inleveren en weg was haar toverkracht. Wat was ze boos. Woedend. Verdrietig. Teleurgesteld. Ze kroop achter in de auto ineen toen ze het ontdekte. Opgevouwen met haar hoofd in haar schoot. Eenmaal thuis aangekomen verdween ze stampvoetend naar boven en gooide de deur van haar kamer dicht. Haar vriendjes bleken toch gelijk te hebben. Ze had helemaal geen toverkracht. En zij stond in haar hemd. Wat een imagoschade. Papa heeft gelogen. “Ik wil niets meer te maken hebben fantasie! Nooit meer” roept ze nu nog. Wekenlang nadat het is gebeurd.
Ik heb ontzettend veel spijt van wat ik heb veroorzaakt. Het was natuurlijk met de beste bedoelingen: ik wilde haar laten zien dat magie en fantasie overal om ons heen is. Dat zij zelf magisch is, door haar verbeeldingskracht en toverkracht. Maar ik had nooit een ‘leugen’ mogen gebruiken om dat zo onder de aandacht te brengen, dat besef ik nu. Dat is fout geweest. Ze wilde niet meer met ons avondeten die avond. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Ik heb haar bordje eten naar boven gebracht. Naar haar kamertje waar ze in protest voorovergebogen aan haar bureautje zat en me zonder aan te kijken sommeerde uit haar kamer te gaan. Ik heb haar met tranen in mijn ogen mijn excuses aangeboden. Ik had er echt pijn van in m’n hart. Dit had papa natuurlijk nooit zo mogen doen. Haar boosheid was volkomen terecht.
Maar magie en fantasie zijn en blijven wel krachtige instrumenten om een complexe boodschap over te brengen en de verbeeldingskracht aan te zetten. Overal is magie als je ervoor open staat. Natuurlijk praat de wolf niet tegen roodkapje en komen er geen gouden munten uit het achterwerk van een ezel, maar soms ontleen je kracht aan de held in een verhaal. Kan een verlies beter worden verwerkt. Blijf je op het juiste pad. Of ga je er juist vanaf. Of kan een rauwe werkelijkheid weer draagbaar worden. Juist aan die verbeeldingskracht kun je kracht ontlenen.
Sofía is nu bijna zeven jaar oud. En ondanks dat ik een nare wond bij haar heb veroorzaakt weet ik zeker dat mijn oprechte excuses en uitleg van mijn werkelijke bedoeling haar helpen. En dat ze haar fantasie en de verbeelding weer volop de ruimte geeft.
Maar wat moet ik in nu vredesnaam met Sinterklaas? Vertellen hoe het werkelijk zit zodat zij haar vriendjes en vriendinnetjes dit keer voor is en we het vertrouwen niet opnieuw schaden? Of moet ik het Sinterklaasverhaal in haar klas, in het dorp en in de maatschappij z’n beloop laten met alle gevolgen van dien?
Ik weet oprecht niet wat ik het beste kan doen. Wat zou jij doen?
De andere kant van het verhaal, je dochter leert omgaan met teleurstellingen. En hoewel het niet leuk is om teleurgesteld te worden, of misschien zelfs gekwetst te worden omdat je haar hebt voorgelogen, dat is wel het leven.
Ik zou het meer als een levenles zien, soms zijn dingen te mooi om waar te zijn in het leven, soms wordt er gelogen tegen je (al is het maar een leugen om bestwil), soms wordt je gekwetst door mensen waarvan je houdt.
Nu moet het natuurlijk niet doorslaan, maar ik denk dat hoe eerder je dochter dat leert hoe steviger ze in het leven staat.
Daar heeft u een punt Sint!
Als je niet gelooft in toveren en neemt je dochter het geloof van toveren af door net te doen of je op een knopje drukt ben je het opvoeden niet waard en zou je net als in het liedje Teach your parents well van CSNY een heropvoeding moeten krijgen: https://constable.blog/2007/10/26/jane-roberts-and-wolfgang-pauli-explain-bridge-between-psychology-and-quantum-mechanics/
Naarmate kleine kinderen groter worden, gaan onze “white lies” steeds minder impact hebben. We helpen Sint en Piet met de kadootjes, want zij kunnen ook niet alles zelf. Tot het punt dat ze realiseren dat het feest draait om het samenzijn, en jezelf speciaal mogen voelen. Onze oudste na de Sint-openbaring: gelukkig bestaat de Paashaas nog wel.
Hi Tim, dank voor jouw reactie! ‘White lies’, ik kende het begrip niet. Nu wel. Dank. Geweldig die Paashaas haha.
Zo lang mogelijk laten geloven… vlak voor groep 4 (surprises) vertellen en direct samen met haar iets regelen (cadeautje en gedichtje) voor een kleiner kindje. Ze zal zien hoe blij het kindje is met de gulle gaven en de magie van de droom van Sinterklaas en snappen waarom je dit hebt gedaan. Zo deden mijn ouders het en ik vond het mooi. En alle andere liefdevolle manieren zijn vast ook helemaal prima. Succes!
Mooie manier om het ritueel af te ronden zo Madelon. Dank voor de tip! Ik kan me zelf ook herinneren dat ‘iets weten’ dat een kleiner zusje nog niet weet en je daarmee onderdeel wordt van een ander kennisdomein ook zeker de nodige trots kan geven en daarmee het sprookje voor de ander nog even in stand gehouden mag worden.
Beste Arthur,
Je houdt zoveel van je Sofia dat je haar de wijsheid van de fantasie nog niet hebt kunnen laten ontdekken. Je kunt haar wijsheid schenken door haar te laten bepalen wat zij met jouw autosleutels mag doen. Per slot van rekening mág hier een rekening vereffend worden, waarbij het initiatief aan haar kant mag liggen.
Een bordje eten brengen en excuses maken zijn hier jouw idee van goed maken maar zo werkt het natuurlijk niet.
Wanneer kun jíj het initiatief loslaten?!
Ben je daar achter, dan weet je zelf ook direct het antwoord op de vraag of jij degene moet zijn die haar de Sinterklaas mythe moet ontnemen..
Een mooiere omkering van het “Doen is de beste manier van denken” is bijna niet denkbaar 🙂
Met hartelijke groet!
Hoi Paul, dank voor je overdenking. Het is idd loslaten, want zij zal de magie en de verbeelding altijd een andere invulling geven dan ikzelf. Ik merk dat ik bijzonder gevoelig ben voor het verdedigen van dat spaarzame gebied dat we als samenleving zo systematisch onderwaarderen. Dat zie je maar weer aan de gebrekkige waardering van de cultuursector. Het is juist dat wat me zo’n verdriet doet. Tegelijkertijd is het een realiteit en moeten we daarmee om leren gaan. Ik had gehoopt het idee van de tovenarij nog iets langer de waarheid te hebben laten zijn ;-). Het is zoals het is.
Ik zei tegen mijn dochtertje dat ik niet in Sinterklaas geloofde maar dat sommige mensen dat wel doen en dat iedereen dat helemaal zelf mag beslissen…. Na diep nadenken zei ze toen heel ernstig: ‘ik geloof wel in Sinterklaas’. Dwarskop 😉
Ik leerde van mijn dochter dat je best in magie mag geloven als je dat zelf wil. Ik denk dat Sofia ook best iets magisch kan verzinnen en dat aan jou wil laten zien. En hoe leuk is het dan om er in te geloven.
Je bent trouwens een hele leuke papa voor Sofia!
Ook een mooie gedachte Micaela ;-). De ander de gelegenheid geven een idee vast te laten houden of los te laten. Dat spreek de eigen verantwoordelijkheid en de eigen lol nog beter aan. Sofía laat me het ene magische na het andere zien, dus dat gaat gelukkig goed. Ik denk ook niet dat het zo makkelijk is af te sluiten als dat ze dat zou willen. Het is meer een verwerken van iets. En dank voor het compliment, ik denk dat Olive ook een leuke moeder heeft ;-).
Ik laat me dochter (ook 7, en enorm nieuwsgierig) alles vragen … en dan mag ze zeggen of ze de waarheid wil, of het verhaal! Zo kiest ze zelf wat ze belangrijke of mooi vindt om nog mee te maken 😉 We hebben en vertrouwen en magie!!
Ook een mooie teruglegging naar de drager van de verbeelding Mari! Daarmee is er zeker meer transparantie en in elk geval een keuze. Daarmee kun je iemand feitelijke nooit iets ‘aandoen’en veel meer uitnodigen en bewust laten worden. Opvoedkundig wel een goede zet idd. Waarheid en verhaal willen overigens in de praktijk nog wel eens door elkaar lopen ;-).
Onze dochters (nu 5 en 7) weten altijd al dat Sinterklaas niet echt is. Het plezier is er niet minder om! Het is het meest magische feest van het jaar, voor ons allemaal. Ze ‘duiken’ er helemaal in!
Onze kinderen (5 en 7) weten dat Sinterklaas niet echt bestaat. Het genieten, de fantasie en lol is er niet minder op! Sterker nog, ze duiken er helemaal in omdat ze geen angst hebben.
Het is bij ons het meest magische feest van het jaar.
Groet Ida
Hoi Ida, dank voor je reactie! zo kan het ook ;-).