Schrijver en filosoof Robert Pirsig over het genieten van de reis:

‘Bergen moeten met zo min mogelijk inspanning en zonder verlangen worden beklommen. De realiteit van je eigen aard zou de snelheid moeten bepalen. Als je rusteloos wordt, versnel dan. Als je buiten adem raakt, vertraag dan. Je beklimt de berg in een evenwicht van rusteloosheid en uitputting. Dan, wanneer je niet meer vooruit denkt, is elke stap niet slechts een middel tot een doel, maar een unieke gebeurtenis op zich. Dit blad heeft gekartelde randen. Deze steen lijkt los te liggen. Vanaf deze plek is de sneeuw minder zichtbaar, hoewel dichterbij. Dit zijn dingen die je hoe dan ook zou moeten opmerken. Alléén voor een toekomstig doel leven is oppervlakkig. Het zijn de zijkanten van de berg die het leven ondersteunen, niet de top. Hier (en nu) is waar dingen groeien.’

Vrije Denkers note: — Als je deze poëtische beschrijving van Robert Pirsig van toepassing zou verklaren op de meeste dagelijkse projecten, dan zou elk project volgens plan verlopen. Dan zou er geen teleurstelling zijn. Worden er zelfs geen fouten meer gemaakt. Elke stap is passend in het moment. Het zou niet anders kunnen lopen dan het loopt. Er wordt geleerd. En een volgende stap wordt weer gezet. Het zijn de ‘verwachting’ en een ‘doel los van de activiteit’ die vaak de bron van het ongenoegen zijn. —