Auteur: Patrick Donath

We zijn getraind om doelen te stellen, ze op te schrijven, misschien zelfs wel op te hangen zodat je er iedere dag aan herinnerd wordt. Je creëert als het ware een finish-lijn. Maar dit heeft een groot nadeel: misschien haal je die finish wel, dus stop met het stellen van doelen.

Een doel is een soort finish-lijn aan de horizon waarvan je nu denkt dat je daar uit moet komen. Het probleem is echter dat de wereld veranderd is tegen de tijd dat je bij de finish aangekomen bent. Er zijn nieuwe ontwikkelingen geweest die je niet had voorzien. Dat kunnen veranderingen zijn in je persoonlijke situatie of in je omgeving en waarschijnlijk zelfs beide.

Focussen op doelen zorgt ervoor dat je niet bereikt wat je eigenlijk had willen of kunnen bereiken. Emmanuel Acho (voormalig professioneel amercian football speler) zegt dat in zijn Ted-talk heel treffend:

Het halen van een doel is eigenlijk je straf
voor het zetten van dat doel.

Waarom zou je je laten beperken door een vastgesteld eindpunt? Bedenk liever wat je bedoeling is. Dus niet “ik wil over 9 maanden binnen 3 uur een marathon kunnen lopen” maar “ik wil de beste hardloper worden die ik kan zijn”. Misschien past daar die marathon in en misschien kun je wel veel meer of minder. Stop met het beperken van je mogelijkheden door het stellen van doelen en focus op je bedoeling!

Stel je hebt een idee om iets te doen, je weet nog niet of het een goed idee is, of het kans van slagen heeft, of het bijdraagt aan de bedoeling, maar het lijkt een goed idee.

Wat voelt het dan goed om:

1. Alles eerst goed op een rijtje te zetten.
2. De voors en tegens te bedenken.
3. Te bedenken wat anderen er van vinden.
4. Risico’s in kaart te brengen
5. Te bedenken hoe je die risico’s zoveel mogelijk kan beperken.
6. Een plan te maken.
7. Te ‘vergaderen’ over het plan
8. Weer bij 1 te beginnen (want het kan altijd nog iets beter/anders/mooier)

Hoe vaak doorloop je deze stappen voor je werkelijk iets doet?

Seth Godin heeft ons de uitspraak gegeven :

“Als je je niet schaamt voor de eerste versie van je product heb je het te laat gelanceerd”

Eigenlijk geldt dit voor alle dingen die we doen: als het ‘veilig’ voelt om over te stappen van denken naar doen heb je te lang gewacht.

Hoeveel stappen kun jij overslaan om een eerste ervaring op te doen, een Stap 1 te zetten?
Hoe zorg je ervoor dat je leert van de ervaring die je hebt opgedaan?
Hoe zet je die ervaring om in een nieuwe Stap 1?

En vooral, wat ga je doen met de tijd die je dan over hebt?

lees ook: Onaffe ideeën sneller delen

Je zal maar 49 jaar voor dezelfde organisatie aan het bed gewerkt hebben en bij een leeftijd van ruim 67 jaar met pensioen moeten met alleen een bosje bloemen als waardering…

In 2018 verbaasde ik me over de reacties op mensen die ontslag namen zonder dat ze al een nieuwe baan op het oog hadden. De blog die ik hier over schreef “Maar je hebt helemaal nog geen nieuwe baan!” is nog steeds één van de best gelezen blogs. Inmiddels zijn we een een aantal jaar verder wordt er zelfs gesproken over de “Great Resignation”: een situatie waarin een steeds groter percentage mensen wereldwijd zijn/haar baan opzegt omdat ze niet blij zijn in hun huidige baan.

Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken hebben. Ik hoop dat het vooral te maken heeft met het feit dat we steeds meer gaan nadenken over wat nu echt van waarde is, voor onszelf en voor onze omgeving. Dat je op zoek bent naar jouw talenten en hoe je die op een plezierige manier kan en wil inzetten voor jouw omgeving. Ik hoop ook dat als dat plezier weg is je daar ook wat aan durft te doen. Natuurlijk hoeft dat niet meteen te betekenen dat je meteen ontslag neemt. Er over praten met je omgeving is al een hele mooie stap 1.

Maar wat nou als je jarenlang het werk doet dat je echt leuk vindt, van enorme waarde bent voor je omgeving maar moet stoppen vanwege je leeftijd, de regels, de CAO? Wat als je eigenlijk niet met pensioen wil vanwege de mensen met wie je samenwerkt, de cliënten die je verzorgt, de mooie contacten die je hebt. Wat als je fysiek nog prima in staat bent om ook na je pensioen nog een aantal nachten een dienst te draaien?

Dan verdien je een werkgever die dit herkent, waardeert en beloont. Die samen met jou onderzoekt wat er wel nog kan. Die zich realiseert dat er iets veranderd is de afgelopen periode en zich daaraan aanpast. Kortom je verdient een werkgever die de waardering voor al die jaren niet alleen uitdrukt in een bosje bloemen en een beschaamd “bedankt” van je huidige teammanager maar dat op zoveel mogelijk andere manieren laat zien!

We zijn, nu er steeds meer mag, op zoek naar hoe we het beste kunnen werken: thuis, op kantoor of een hybride vorm hiervan. De focus ligt dan al snel op de techniek en de faciliteiten om dit hybride werken vorm te geven, maar de belangrijkste factor blijft toch echt de mens: de hybride werker

Uit bepaalde onderzoeken blijkt dat maar liefst 70% afwisseling wil tussen werken thuis en op kantoor. Maar hoe gaan we dat inrichten met elkaar? Iedereen vaste dagen, of juist flexibiliteit vragen aan elkaar, of alleen tijdens vergaderingen of juist alleen voor ontmoetingen? Daar worden al flink wat experimenten mee gedaan met mooie inzichten.

Deze vragen houden de bedrijven flink bezig, maar vergeten we niet iets: hoe maken we van onze medewerkers hybride werkers? Voor Corona waren we (vooral managers overigens) ervan overtuigd: bepaalde functiegroepen/mensen kunnen niet goed thuiswerken. Ze worden te veel afgeleid, zijn minder productief en kunnen niet goed overleggen. De Corona-periode heeft vaak het tegendeel bewezen. De meeste mensen bleken prima in staat om werk en privé te combineren: hun privé-rollen werden afgewisseld met hun werk-rollen.

En daarin zit volgens mij een interessante observatie die Sarabeth Berk in deze TED-talk ook maakt: je haalt het beste uit jezelf (en voor bedrijven: uit je medewerkers) als je de rollen niet afwisselt, maar met elkaar mengt. De uitdaging is niet ‘werk-privé balans’ maar ‘werk-privé integratie’. Je vaardigheden uit je ‘privé-rollen’ kunnen een waardevolle aanvulling zijn voor je ‘werk-rollen’. Zoals Berk zegt in haar TED-talk: kaas, brood en salami zijn allemaal lekker, maar als je ze combineert tot een pizza, maak je er pas echt iets lekkers van. Zeker als je je ‘geheime ingrediënt’ (unieke talent) toevoegt, net zoals er pizzatenten bestaan die beroemd zijn om hun unieke pizza-combinaties. 

Zo ontstaat ook de hybride werker. Je mengt je capaciteiten en voegt misschien zelfs iets nieuws toe waardoor je je op jouw eigen unieke wijze meegaat in wat van je gevraagd wordt. Je past je moeiteloos aan veranderende situaties aan en je doet wat nodig is in plaats van wat gevraagd wordt. Kortom, met hybride werkers wordt het hybride werken pas echt een succes!

Stel, je hebt net een boek geschreven. Dan wil je natuurlijk dat iedereen het gelijk koopt, leest en zo veel mogelijk mensen vertelt hoe geweldig dat boek is. Of je zet een video online en hoopt dat hij ‘viral’ gaat. Of je geeft een voorstelling en hoopt dat al die mensen die bij je voorstelling geweest zijn ook weer mensen uitnodigen voor de volgende. Kortom, als je iets moois te vertellen hebt of iets uit wil dragen, dan wil je dat het zo snel mogelijk een groot succes is. 

Nou maken we iets mee dat precies dát doet: zo snel mogelijk een groot succes maken van in dit geval zijn voortbestaan. Alleen gaat het hier om het Coronavirus en is, behalve misschien het virus zelf, helemaal niemand blij dat het een succes is. 

Beide gevallen, positief en negatief, zijn een voorbeeld van exponentiële groei, waar we het vaker over gehad hebben. Soms ben je er zelf blij mee en anderen ook, zoals met een mooi boek, video of voorstelling; soms ben je er zelf blij mee maar anderen niet, zoals bij een groot feest in het Vondelpark dat je georganiseerd hebt, of een virus dat gebruik maakt van de menselijke behoefte om veel en dicht bij elkaar te zijn. 

Als je ergens een succes van wilt maken, dan laat je zo veel mogelijk mensen zo veel mogelijk andere mensen vertellen hoe geweldig het is. Dan streef je naar een R>1 en benut je de positieve kracht van exponentiële groei.

Dus, hoe zorg je ervoor dat één persoon minimaal twee anderen ‘besmet’ met jouw positieve boodschap? Wat kun jij doen voor een R>2?

In elke organisatie zie je twee soorten reacties op regels: zij die ogenblikkelijk de regels induiken om te kijken hoe ze die in hun voordeel uitleggen, en zij die achter de regels de bedoeling proberen te volgen. Mensen uit die eerste categorie nemen rollen wc-papier mee naar huis, omdat er in de regels wel staat dat je geen kantoorbenodigdheden mee mag nemen maar niets gezegd wordt over WC-rollen. Mensen uit de tweede categorie begrijpen dat het de bedoeling van de regels is om duidelijk te maken dat je niet zomaar alle bedrijfseigendommen mee naar huis neemt. 

Eenzelfde reactie zien wij veel met de huidige Coronamaatregelen. Natuurlijk, ze zijn voor niemand leuk en liefst zouden we willen dat die maatregelen er niet waren. Maar er zit een bedoeling achter die maatregelen, en het gaat erom dat je als burger die bedoeling begrijpt, en de regels volgt om die bedoeling – het hogere doel – te dienen. Zo zagen we onlangs een eerste categorie voorbeeld van een school met een horecaopleiding die als een kameleon meebeweegt met de voorgeschreven maatregelen en de bedoeling uit het oog verloor. In ‘normale tijden’ heeft deze horeca-opleiding namelijk zowel een scholings- als een restaurantfunctie. Als de horeca dicht moet, dan ben je ineens gewoon school en kun je gasten blijven bedienen. Je bent immers een opleiding en geen horeca. Dat daarmee voorbijgegaan wordt aan de bedoeling van minder contact en hoger besmettingsrisico doet er dan blijkbaar even niet toe.  Of een pilatestrainer die – als sportscholen moeten sluiten – zich plotseling in de categorie van fysiotherapeuten bevindt. In beide voorbeelden worden de regels naar eigen hand gezet en wordt de bedoeling onrecht aangedaan.

Het is tegelijkertijd begrijpelijk: je zoekt naar kansen en manieren om als persoon of bedrijf te overleven. Maar als je daarmee de bedoeling – namelijk het virus de pas afsnijden – niet dient, dan gaat er simpelweg iets niet goed. Zo ook binnen je organisatie, zonder duidelijke bedoeling is de kans groot dat regels teveel aandacht krijgen, verkeerd worden uitgelegd of worden toegepast, en kom je niet uit op waar je met elkaar naar toe wilt.

Kortom blijf kijken hoe jouw interpretatie van de regels de grotere bedoeling dient. 

Recent stuitte ik op een artikel over een onderzoek naar online lesgeven. Ik heb het artikel met stijgende verbazing gelezen. Niet alleen vanwege de manier van schrijven, met de nadruk op wat er niét goed is aan online lesgeven (38% denkt een achterstand te hebben – dat betekent dus 62% niét), maar vooral ook om de inhoud. Ik zie een opvallende parallel met de pre-Corona visie op thuiswerken: medewerkers die zeiden ‘het kan niet, ik ben te snel afgeleid thuis’ en managers die zeiden ‘mijn medewerkers moeten wel aanwezig zijn anders zie ik niet of ze wel aan het werk zijn’. Nu, ruim drie maand in de Coronacrisis weten we allemaal dat het voor het grootste deel van de werkende mensen wél gaat en dat velen er zelfs blij mee zijn.

Even terug naar het artikel. Het suggereert dat leerlingen maar beter niet online les kunnen krijgen, want ze gaan andere dingen doen tijdens de les, vragen niet om extra uitleg en krijgen te weinig structuur. Als diezelfde leerlingen dan later de gevolgen van hun keuzes ervaren zijn ze verbaasd (lees: ‘De consequenties zie ik pas nu ik een 4 heb gehaald voor wiskunde’). Leren we dat op school? Dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor je eigen keuzes, dat docenten er zijn om structuur aan te reiken en te handhaven? Hebben we echt liever dat leerlingen ‘op locatie’ (lees: op kantoor) zijn zodat docenten de leerlingen dan wel goed in de gaten kunnen houden? Wat kunnen we dan verwachten na hun opleiding? Ze weten dan niet beter dan dat ze ‘naar kantoor’ moeten komen en structuur en opdrachten aangereikt krijgen door hun managers. En als de resultaten uitblijven ligt dat niet aan henzelf, maar aan de gebrekkige aansturing. 

Ik snap heel goed dat de meeste leerlingen liever weer naar school willen; je ziet je vrienden weer in het echt, er is wellicht meer toezicht en thuis kun je als gezin ook best op elkaars lip zitten na zo’n lange tijd samen in huis… maar wat kunnen we nog leren van de afgelopen periode? We kunnen en moeten niet terug naar hoe het was, vroeger was echt niet alles beter! Iedere school heeft tot taak om de leerlingen klaar te stomen voor een passende plek in de maatschappij, en juist die maatschappij is de afgelopen maanden enorm veranderd. Dus als leerlingen moeite hadden met het invullen van hun nieuwe vrijheid moeten we juist daarbij helpen. Zo kunnen we die achterstand die sommige leerlingen ervaren op het ene gebied misschien toch gaan compenseren met een voorsprong op een ander gebied. Doen we dat niet dan heeft niet alleen de leerling maar vooral het onderwijs een enorme achterstand opgelopen! 

bron illustratie: Katja Hermann

‘We mogen eindelijk terug naar hoe het was’ hoor je overal. We lijken daarbij vooral de nadelen te zien van de huidige situatie (sociale afstand, beperking van vrijheid, te hoge werkdruk of juist te weinig werk) en gaan voorbij aan dat wat we in hele korte tijd ook bizar veel leren en geleerd hebben. 

Waar wij een gemiste kans zien is dat, nu de regels versoepeld worden, we alles weer bij het oude willen hebben, zonder te behouden wat wel heel goed werkt in deze tijd. Wij werken met onze ‘na stap 1 volgt stap 1’-methode continu met een simpele evaluatie: ‘wat nemen we mee, wat laten we achter, wat voegen we toe?’

Twee voorbeelden:

Bedrijven zijn nu bezig om zich klaar te maken voor de anderhalve-metersamenleving, vanuit het idee dat straks zoveel mogelijk mensen weer op kantoor gaat werken. Maar waarom niet de huidige situatie als uitgangspunt nemen en het kantoor daarop aanpassen. Bijvoorbeeld door deze omgeving ook binnen de huidige regels geschikter te maken voor sociaal contact, als ontmoetingsplek voor zakelijke en/of sociale contacten. De voordelen van de huidige manier van werken proberen te combineren met de voordelen van een kantoor. Focuswerken, eigen tijd indelen, kortere vergaderingen en geen reistijd – dat neem je mee, sociale afstand laat je achter en het kantoor als ontmoetingsplek voeg je toe.

Scholen richten zich in op ‘om de dag’-onderwijs en zijn onderweg naar “regulier onderwijs”. Ik hoop dat dat een gezamenlijke zoektocht tussen leerkracht-ouder en kind wordt om te ontdekken welke combinatie van digitaal en ‘in de klas’ het beste past. We gaan uit van ‘onderwijs op afstand’ en voegen zoveel mogelijk ‘in de klas’ onderwijs toe.

“Het nieuwe normaal” betekent in onze ogen vooral anders werken en leven. Niet een ‘vroeger was alles beter’ idee vasthouden, maar evalueren van wat inderdaad beter was in combinatie met wat we nu allemaal geleerd hebben dat de moeite van het behouden waard is. En dus iedere dag opnieuw bekijken wat werkt en wat niet werkte en op basis daarvan snel je volgende stap 1 zetten. Zo wordt iedere volgende dag een beetje beter dan de vorige.

Vorige week waren we in gesprek met een bedrijf waar we al een tijdje mee samenwerken. Het is een mooi bedrijf met maatschappelijke waarde. Het gaat erg goed met het bedrijf: zo goed dat ze enorm groeien en het eigenlijk niet goed meer aankunnen. Maar nee zeggen is geen optie: vanuit een passievolle intrinsieke motivatie willen ze zo veel mogelijk mensen helpen. 

Het deed me denken aan de houthakker die tot diep in de nacht bezig was omdat hij geen tijd had om zijn bijl te slijpen:

Een houthakker trekt het bos in met een grote opdracht om honderden bomen om te hakken. Hij begint enthousiast en werkt hard door. Dan komt een voorbijganger langs die tegen hem zegt: “Joh, waarom gebruik je geen kettingzaag? Dat gaat veel sneller.” Het antwoord van de houthakker is dat hij geen tijd heeft om te leren met een kettingzaag te werken: hij is te druk. Ondertussen wordt zijn bijl steeds botter en moet hij steeds harder werken om op tijd klaar te zijn. Tijd om zijn bijl te slijpen heeft hij ook al niet. Terwijl al die tijd de oplossing aan zijn voeten ligt….

Wie alleen maar werkt IN zijn bedrijf, komt niet toe aan het werken AAN z’n bedrijf. Jezelf verbeteren, nieuwe dingen uitproberen die je werk makkelijker, beter of sneller maken… Er zijn altijd wel oplossingen waar je goed mee geholpen bent, maar je moet wel de tijd nemen om ze te leren kennen én ermee te experimenteren. Nee is immers ook een antwoord: op korte termijn kun je dan misschien iets minder mensen helpen maar op langere termijn des te meer.

zie ook “Alleen nee zeggen is niet genoeg“

Laatst mocht ik (Patrick) voor de stichting Present (waar ik zelf ook al een aantal jaar actief ben) een bijeenkomst in goede banen leiden. Sprekers als Ben Tiggelaar en Herman Zondag (AFAS) hielden die avond inspirerende lezingen. Een avond vol mooie verhalen en inzichten waarbij de afsluitende tip van Herman extra bij mij binnen kwam: “Geef alsof het je laatste dag is”. Het sluit mooi aan bij onze filosofie ‘na stap 1 komt stap 1’ – maak geen plannen voor volgende week als dit je laatste dag kan zijn. Wees zo veel mogelijk in het hier en nu, en geef wat je hebt te bieden. 

Tegelijkertijd merkte ik dat er enkele mensen in de zaal zaten die verwachtingen hadden van wat die avond ze op langere termijn kon geven. Terwijl het voor mij ging om de bijeenkomst zelf, het hebben van een mooie ontmoetingen op dat moment, en niet ook voor volgende week. 

Geef, alsof het je laatste dag is staat voor mij niet alleen voor het hebben van geen verwachtingen (denk aan de geluksformule van Mo Gawdat) en ‘na stap 1 komt stap 1’, maar vooral ook voor het vanzelfsprekend naar elkaar om kunnen zien. Geven, zonder verwachtingen of verplichtingen. Niet halen, niet opdringen, maar gewoon vanuit je authentieke zelf geven. 

Credits foto: Anthea van den Berg-Koopman

Kennen jullie dat? Je hebt een zakje pepernoten gekocht en legt deze ergens op tafel. Ongeopend kan dit zakje daar uren, misschien wel dagen liggen. Maar heb je ‘m eenmaal open gemaakt, dan is de kans dat ie binnen enkele uren (of sneller) helemaal leeg is behoorlijk groot.

Veel mensen die bij ons in een workshop zitten, gaan niet echt aan de slag met wat we vertellen. Ze voelen zich misschien even geïnspireerd, waarderen de inzichten en tips, hebben een leuke workshop maar gaan naar afloop weer over tot de orde van de dag. Zij laten het zakje dicht zitten. 

Ongeveer 9% van de mensen die bij onze workshop aanwezig zijn, gaan misschien wél aan de slag. Zij voelen het kriebelen, hebben misschien al een stap gezet en herkennen zich in de inzichten die we geven. Wij maken het zakje voor ze open om ze te verleiden wat pepernoten te pakken. We gaan ze niet dwingen: ze moeten het zelf doen. De 1% van de aanwezigen die nog over is, die gaat hoe dan ook verder met wat we aanreiken en weet het zakje pepernoten probleemloos te vinden. Soms bieden ze ook anderen wat pepernoten aan. 

De mensen die niet willen, daar hoef je geen energie aan te geven. In onze nieuwste workshop Hoe dan? Doe dan! richten we ons vooral op de 9% die wel verder wil maar misschien wel wat hulp kan gebruiken. De 90% die niets doet met wat we aanreiken heeft niets aan ons ‘open zakje pepernoten’. Maar de mensen die weten hoe lekker onze pepernoten zijn, en die alleen maar een open zakje nodig hebben om verder te kunnen, die mensen willen we graag helpen.

Afgelopen week raakte ik in gesprek met iemand die mopperde dat hij net die middag plotseling een afspraak voor de dag erna in z’n agenda geschoven had gekregen. Het ging om een overdracht van een collega die twee maanden daarvoor al z’n ontslag had ingediend. Hij had het nog zo gezegd, vertelde de man, dat z’n manager de overdracht snel moest regelen. En nu dit. 

Maar dit is natuurlijk niet alleen een probleem voor de manager. Het probleem is dat die manager er is, waardoor niemand iets uit zichzelf onderneemt, maar wacht tot de manager iets doet. De man die ik sprak had twee maanden geleden al het probleem geconstateerd, maar zelf niets gedaan. Want daar was immers de manager voor. 

Toch los je het probleem ook niet op door de manager weg te laten: wat we noemen ‘zelfsturing’. Een nieuwe structuur zonder managers legt vaak vooral het onderliggende probleem bloot – het onvermogen om verantwoordelijkheid te nemen.

Dat is niet alleen omdat mensen het niet kunnen, maar ook omdat ze het niet willen. Zelfsturing is meer-dimensionaal en het gaat niet alleen om een nieuwe structuur. Het gaat ook om het creëren van een fysieke en sociale omgeving waarin zelfsturing aangemoedigd wordt, en om het aanbieden van de juiste kennis en vaardigheden om zelf besluiten te nemen. 

Het klopt dat het nemen van verantwoordelijkheid in een organisatie ontzettend moeilijk is. Maar als je wilt doen wat nodig is, als je vrijheid en flexibiliteit wilt ervaren, dan gaat dat niet zonder het nemen van verantwoordelijkheid. En dan werkt zelfsturing wel.

De vakantie is voor velen weer voorbij en in Nederland is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Dat betekent ook veel openingsactiviteiten van het schoolseizoen waar wij meer dan eens voor worden gevraagd om de aftrap te doen. Afgelopen week mochten het schooljaar starten voor een groep docenten van een middelbare school – we waren uitgenodigd om “Doen is de beste manier van denken” te doen. Een welkome afwisseling want de laatste tijd zijn we met name bezig geweest met onze nieuwste workshops “Zoek het zelf lekker uit” en “Hoe dan? Doe dan!”.

In “Doen is de beste manier van denken” laten we altijd de creativiteitsindex zien. Op je vijfde ben je op je creatiefst, daarna gaat het rap achteruit en pas rond je 65^ste zie je weer een pijltje omhoog. Als we dan vragen aan het publiek wat een reden zou kunnen zijn waarom na het pensioen de creativiteit weer omhoog gaat, horen we vaak: “omdat je dan gaat doen wat je leuk vindt”. Dat gebeurde nu ook weer en het zette ons aan om deze blog te schrijven: er zijn blijkbaar nog erg veel mensen die niet doen wat ze leuk vinden en het gevoel hebben weer aan het werk te ‘moeten’. Gelukkig zijn er ook veel mensen die blij zijn dat ze weer aan het werk mogen. Voor de sessie begon kwam er bijvoorbeeld een docent naar ons toe die aangaf erg veel zin te hebben om eindelijk weer aan het werk te gaan. Zes weken vakantie was wat hem betreft veel te lang! 

Natuurlijk is het onderscheid tussen ‘moeten’ en ‘mogen’ bij docenten niet anders dan bij alle andere beroepsgroepen in Nederland. En er zit ook een grote groep mensen tussen die noch het een, noch het ander vindt. Wat voor ons de doelgroep van docenten wel anders maakt, is dat zij in onze ogen een enorme inspiratiebron voor hun leerlingen zijn (of in elk geval zouden moeten zijn).

In “Doen is de beste manier van denken” vertellen wij ook over ‘na middernacht’, en hoe anders de maatschappij nu is dan enkele deccenia geleden. We moedigen iedereen aan het einde van de sessie ook altijd aan om één ding van al het gehoorde, ervarene en beleefde zo snel mogelijk zelf toe te passen. Bij het onderwijs onderstrepen we dat zij een extra verantwoordelijkheid dragen om hun leerlingen voor te bereiden op alles wat komen gaat.

En eigenlijk beperkt zich dat niet alleen tot docenten. Iedereen is in zekere zin verantwoordelijk voor een eigen toepassing én voor de omgeving waarin hij/zij zich bevindt. Als leidinggevende, maar ook als collega’s onderling op een afdeling of zelfs zzp’ers en hun netwerk.

Dus als jij ook weer ‘moet’ kijk dan vooral of je het leuker kan maken, in eerste instantie voor jezelf. En als je weer ‘mag’ zie dan in elke dag een mogelijkheid voor jezelf én voor anderen om het werk nog betekenisvoller te krijgen door zowel de bedoeling weer scherp te krijgen als een stap 1 te zetten in de richting van die bedoeling.

Veel werkplezier toegewenst!

Ben je benieuwd naar onze nieuwe workshops? Woensdag 20 november 2019 geven we ’s-avonds in ’s-Hertogenbosch beide workshops voor een aantal relaties. Stuur een van ons even een mail/app dan zorgen we dat je er ook bij kan zijn!