Voor mij geen stippen meer aan de horizon

Voor mij geen stippen meer aan de horizon

0 comments

Mijn naam is Gert van Beek en ik werk sinds een jaar als risk & compliance manager bij het Kadaster. Hiervoor heb ik bij Vitens gewerkt, waar ik verantwoordelijk was voor onder andere de strategische herijking. Toen heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de Vrije Denkers: ze hadden voor onze organisatie een filmpje gemaakt en ik was daar behoorlijk van onder de indruk, net als de meeste collega’s trouwens. Dus toen ik bedacht om hen te vragen de eerste sessie van de strategische herijking te openen, hoopte ik dat het net zoveel indruk zou maken. En dat bleek ook!

Tijdens de sessie hebben we eerst het filmpje gekeken en toen hebben Arthur en Patrick de workshop ‘Doen is de beste manier van denken’ gegeven, voor zo’n 60 mensen. Het bleek een eyeopener. Onze organisatie was tot dan toe ingericht op het hebben van een langetermijnvisie en een roadmap met stappenplan. De Vrije Denkers hebben ons het belang laten zien van een bedoeling, een richting, met steeds kleine stapjes. Na stap 1 komt stap 1. En dat hebben we verwerkt in de strategische herijking.

Vorig jaar ben ik in dienst gekomen bij het Kadaster. Het is een echte overheidsorganisatie, net als Vitens vooral gericht op businessplannen en stappenplannen. Ik ben hier vooral verantwoordelijk voor het risicomanagement en zit in deze rol ook in het MT als hoofd van mijn afdeling. Daar heb ik voorgesteld om de Vrije Denkers te vragen om ons te helpen met dezelfde workshop als vijf jaar daarvoor. Ook deze keer maakten de heren grote indruk. Na de workshop gingen we elk met onze afdeling apart zitten om te bepalen welke eerste stap we konden zetten in de richting van onze bedoeling. Dat heb ik met mijn team heel concreet weten te maken.

De eerste keer dat ik ze zag was ik vooral onder de indruk van het loslaten van de stip op de horizon en het werken vanuit een bedoeling. Deze tweede keer raakte mij vooral de kracht van het klein maken, de eerste stap en het belang van doén. Tijdens de workshop merkte ik de energie die de Vrije Denkers brachten en waar eigenlijk alle medewerkers, van directie tot aan uitvoerende mensen, iets mee kunnen. Doordat zij voortdurend iedereen betrekken bij hun presentatie – het heet niet voor niets een WORKshop; we moeten aan de slag! – zetten ze alle deelnemers in de actieve stand. Iedereen kan iets met de boodschap van de Vrije Denkers. Wat ik geleerd heb tijdens mijn werk bij Vitens – geen stip aan de horizon en dikke businessplannen – pas ik ook toe in mijn functie bij het Kadaster. Ik merk dat ik bijna onbewust de filosofie van de Vrije Denkers uitdraag in mijn werk: werk vanuit de bedoeling, na stap 1 komt stap 1 en doen is de beste manier van denken. En vooral: maak het klein, die eerste stap. Dan kom je vanzelf in de actie.

Alleen een bosje bloemen als bedankje

Alleen een bosje bloemen als bedankje

0 comments

Je zal maar 49 jaar voor dezelfde organisatie aan het bed gewerkt hebben en bij een leeftijd van ruim 67 jaar met pensioen moeten met alleen een bosje bloemen als waardering…

In 2018 verbaasde ik me over de reacties op mensen die ontslag namen zonder dat ze al een nieuwe baan op het oog hadden. De blog die ik hier over schreef “Maar je hebt helemaal nog geen nieuwe baan!” is nog steeds één van de best gelezen blogs. Inmiddels zijn we een een aantal jaar verder wordt er zelfs gesproken over de “Great Resignation”: een situatie waarin een steeds groter percentage mensen wereldwijd zijn/haar baan opzegt omdat ze niet blij zijn in hun huidige baan.

Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken hebben. Ik hoop dat het vooral te maken heeft met het feit dat we steeds meer gaan nadenken over wat nu echt van waarde is, voor onszelf en voor onze omgeving. Dat je op zoek bent naar jouw talenten en hoe je die op een plezierige manier kan en wil inzetten voor jouw omgeving. Ik hoop ook dat als dat plezier weg is je daar ook wat aan durft te doen. Natuurlijk hoeft dat niet meteen te betekenen dat je meteen ontslag neemt. Er over praten met je omgeving is al een hele mooie stap 1.

Maar wat nou als je jarenlang het werk doet dat je echt leuk vindt, van enorme waarde bent voor je omgeving maar moet stoppen vanwege je leeftijd, de regels, de CAO? Wat als je eigenlijk niet met pensioen wil vanwege de mensen met wie je samenwerkt, de cliënten die je verzorgt, de mooie contacten die je hebt. Wat als je fysiek nog prima in staat bent om ook na je pensioen nog een aantal nachten een dienst te draaien?

Dan verdien je een werkgever die dit herkent, waardeert en beloont. Die samen met jou onderzoekt wat er wel nog kan. Die zich realiseert dat er iets veranderd is de afgelopen periode en zich daaraan aanpast. Kortom je verdient een werkgever die de waardering voor al die jaren niet alleen uitdrukt in een bosje bloemen en een beschaamd “bedankt” van je huidige teammanager maar dat op zoveel mogelijk andere manieren laat zien!