De kantoren beginnen weer langzaam vol te lopen met mensen die terugkomen na hun vakantie. Die eerste ochtend zie je ze nog relaxed vertellen over een tapastentje met gewéldige wijn, over een prachtig bijna onontdekt strand, over een fantastische tocht door onontgonnen landschap… Eind van de ochtend is dat enthousiasme al iets getemperd door een overvolle inbox en eind van de dag ligt hun bureau weer vol stapels met werk dat is blijven liggen terwijl zij tapas aten.
Het vakantiegevoel meenemen naar je werk lijkt onmogelijk. Binnen een dag zit je weer in structuren met vergaderingen, planningen, urenschrijven en niet te vergeten een ontplofte mailbox. Hoe kan het nou dat je je vol overtuiging voorneemt om je nú niet meer gek te laten maken en het allemaal anders te gaan doen… en dan toch in no time meegesleurd wordt in de waan van de dag? En waarom?
Het is in onze ogen een druk die je jezelf oplegt. Hoeveel van wat je moet doen, moet je ook echt doen? Vergaderen om het vergaderen, urenschrijven als verantwoording van de uren die je toch al gekregen had, je inbox leeg aan het einde van de werkdag… Voor ons Vrije Denkers is het anders: voor ons voelt het alsof we elke dag vakantie hebben… én elke dag werken. We komen dus ook niet terug van vakantie met een overvolle inbox, maar hebben tijdens onze vakantie al op passende momenten wat werk gedaan: mails, telefoontjes, een voorstel. Dus niet omdat het moet, maar omdat het op dat moment past.
Voor ons voelt dat inmiddels heel natuurlijk, maar vaak willen mensen op vakantie juist afstand van hun werk. Er even helemaal niets mee te maken hebben. Misschien begrijpelijk, maar het roept bij ons ook de vraag op:
Als je op vakantie echt niets van je werk wil weten, doe je dan wel werk dat bij je past?
Het instrument ‘denken’ kan heel nuttig zijn, maar kan ons ook flink in de weg zitten. Door je eigen denken ‘onder curatele’ te brengen, maak je jezelf bewuster van wat je denkt en ben je beter in staat jezelf af te vragen: is dit wat ik nu denk eigenlijk wel waar? Klopt deze gedachte?
Dit geldt vooral voor de gedachten die je van streek maken. Zijn dit dingen die je overkomen, of zit het in jezelf? Het lijkt erop dat we in onze westerse wereld weinig reden tot klagen hebben, met alles wat noodzakelijk is voorhanden: eten, drinken, onderdak, onderwijs… Toch bekruipen ons gemakkelijk tegenovergestelde gedachten; gedachten die aangeven dat er niet genoeg is, of dat jij niet genoeg bent. Gedachten gaan al snel over luxe, verlangen, iets dat er niet is of iets dat er wel is maar dat je juist niet wilt. Wanneer je je daar bewust(er) van bent, dan ben je minder snel slaaf van die gedachten en daarmee automatisch minder van streek.
Zodra gedachten over verlangens gaan en je bent je hier niet van bewust, dan is de kans groot dat je steeds méér verlangt en je gedachten je dus steeds meer van streek maken. Verlangens richten zich over het algemeen ook op een toekomst:
- ‘als ik dat bezit dan …’
- ‘als ik dat heb bereikt dan ….’
- ‘als ik nu eerst maar eens op vakantie ben geweest dan …..’
of op een verleden;
- ‘als het maar weer was zoals vroeger dan ….’
- ‘als ik weer zo’n jeugdige energie had als toen dan ….’
- ‘als de wereld maar weer was zoals 20 jaar geleden dan ….’.
En die verlangens houden je uit alles wat zich op dit moment aandient als werkelijkheid.
En natuurlijk is die werkelijkheid soms rauwer dan andere momenten. De tuin heeft nu water nodig, doe het. Het kind vraagt nu om naar een tekening te kijken, doe het. Je moet nu opstaan achter je computer want je zit al veel te lang, doe het. Maar ook die blik van je geliefde die nu aandacht nodig, geef het. Of die prachtige uitspraak die om stilte vraagt, verstil. Het koele zwemwater dat je lichaam verkoelt, ervaar het.
In de 1eeeuw na Christus schreef Epictetus “Het zijn niet de dingen zelf die mensen van streek maken, maar hun gedachten daarover.” Nog steeds zijn deze woorden voor ons een leidraad om regelmatig onze eigen gedachten onder de loep te nemen. Elke dag, elke minuut komt er immers van alles binnen aan gedachten, waarmee we ons snel neigen te identificeren. Maar niet per se iets met de werkelijkheid van doen heeft.
Observeer van wat er nu is. Omarm het. Aanvaard het.
