Waardebepaling achteraf
Wie bekend is met het proces van offertes maken, kent misschien ook wel de tijdrovende bezigheid van het onderhandelen met opdrachtgevers. In plaats van dat de offerte je aanbod is, wordt het een uitgangspunt voor onderhandelingen over de prijs. Dan leer je al snel om daar rekening mee te houden en dus de rijs iets hoger te maken zodat je ruimte hebt om de klant tegemoet te komen.
Wij vinden dat eigenlijk heel raar. Zelfs wanneer om een offerte met realistische eindprijs gevraagd wordt proberen opdrachtgevers er toch nog flink geld af te praten. Offertes zijn in onze ogen geen indicatie van de waarde. Daarom maken wij geen offertes meer, maar werken we op basis van een vorm van waardebepaling achteraf.
Waarde is wel een lastig begrip. Het gaat er opeens niet meer om wat iets kost, maar wat iets waard is. Wat voor ons veel waard is, kan voor een ander waardeloos zijn. Je kunt de echte waarde van iets dus alleen samen bepalen. Een idee, opmerking of daad kan voor een ander een fortuin waard zijn. Maar hoe koppel je daar vooraf een waarde aan? Routinewerk kun je nog uitdrukken in resultaten en daar een vaste waardering voor afspreken. Al het andere is vooraf niet te waarderen en dus doen we dat samen, achteraf.
We maken vooraf gezamenlijk een inschatting wat we gaan doen en wat de waarde daarvan zou kunnen zijn. Na afloop kijken we wat er werkelijk gedaan is en bepalen we met elkaar wat hiervan de waarde is. Zo zijn we allemaal blij.